ΕΣΤΑΥΡΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΥΡΙΕ!

Το πιστεύω αυτό!
Εγώ μια άθεη, άθρησκη και αντίχριστη!
Εγώ που πάντα σε χλεύαζα και προκαλούσα την θεική Σου υπομονή!
Εγώ που κορόιδευα και λοιδορούσα τους οπαδούς Σου!
Όχι, δεν μετάνιωσα!
Δεν απαρνήθηκα τα εγκόσμια να Σου αφιερωθώ! Πως θα μπορούσα άλλωστε.
Απλά μαλάκωσε η καρδιά μου και η αποστροφή μου απέναντί Σου!
Αισθάνομαι μια πρωτόγνωρη ψυχική γαλήνη από χθες στον Επιτάφιο, όπου πήγα με βαριά καρδιά και για να κάνω το χατίρι του άντρα μου και των παιδιών μου.
Όταν ήρθα μπρος στην εικόνα Σου, μου χαμογέλασες!
Ξανθιά, ιδέα σου είναι! Τόχεις χάσει.
Όμως όχι!
Δίπλα η κόρη μου η Ηλέκτρα με σκουντά και με ρωτάει με παιδική αθωότητα.
-Γιατί σου χαμογελάει ο Χριστούλης μανούλα??
Ταράχτηκα!
-Το βλέπεις κι εσύ κορίτσι μου ότι μου χαμογελάει??
-Ναι μανούλα. Εσένα σου χαμογελά!!!
Με μιας άρχισα να κλαίω! Αμέσως η Ηλέκτρα μου με πήρε από το χέρι και με τραβούσε να βγούμε έξω από το ναό!
-Μην κλαις μανούλα! Θα κλάψω κι εγώ!
-Κλαίω απ' τη χαρά μου αγάπη μου! Κλαίω γιατί αισθάνομαι όμορφα! Αισθάνθηκα να φεύγει ένα βάρος από το στήθος μου κουκλίτσα μου!
Πήρα αγκαλιά την κόρη μου και την φιλούσα!
-Σταυρώθηκε ΚΑΙ για μένανε ο Χριστούλης κοριτσάκι μου.
-Αύριο θ' αναστηθεί πάλι έτσι μανούλα?
-Ναι αγάπη μου, φέτος θ' αναστηθεί ΚΑΙ για μένα!